|
Kaiyann Isa got this message through from dr
other self, every day a part, see also dr facebook page
https://www.facebook.com/DiscoverRE17cosmiquefocus
|
|
Kaiyann Isa heeft deze boodschap door gekregen van dr andere self,
elke dag een deel, zie ook dr facebook pagina
https://www.facebook.com/DiscoverRE17cosmiquefocus |
|
20210607-Kaiyann-Isa-The-Non-ExistentBook-of-She
Part #1 "She knew she was leaving a trail of clothing behind her, but she didn't turn back as she tiptoed silently out of the house naked, her remaining clothes clutched tightly in her arms. Trying her best not to make a sound, the stones horribly sharp under her soft feet, she crossed the path to get to her car. She could feel her heart racing, the sound so loud, making her more nervous as she desperately tried to keep her ears focused on any signs of movement from inside the house. She dreaded the moment of having to start the car, terrified she wouldn't get away on time... but there was nothing to loose. At least nothing more than already had been lost... Before turning the key, she closed her eyes briefly, only for two seconds, absorbed in a flashback of their first embrace. It was as if she could still feel that first time her arms and legs had completely wrapped around him... it had seemed like it was at least the hundredth time... her breath had felt no different to his breath... one, and the same. Their lips had touched almost without warning... she had gasped... suddenly noticing their heartbeats were beating at the exact same pace... that moment had become lost in time... seemingly becoming forever existent... yet now, none of that mattered... all was lost. All was but a ghost of a memory. Opening her eyes and steadying her gaze, she held her breath in... and turned the key..."
Part #2 "Eyes open or shut, the dark was just as dark. Staring into the darkness, his heart raced and pounded. He had felt her slither silently out of bed, heard the door click closed softly behind her, and the crunching sound of the stones under her feet. Her sweet feminine smell still lingered in the air and he breathed it in, wondering how soon he would forget it. Some things he would not forget. Like her eyes, her laugh, her kiss... although that would fade away eventually too. Her overly self-conscious nature was tiring, and she couldn't see how perfect she already was. The mind can be a dangerous place to wander alone, and when she got locked up in there... he could hardly reach her... like now. He had to let her go this time. Let go forever... He knew She believed he didn't care. But he did. Maybe too much. Finally he heard her start the car, resisting going after her with all his strength, he held his breath in..."
Part #3 "Bloodstained shards and splinters of glass laid scattered far and wide over the road. She had no idea how she had landed outside of the car, it had all happened so fast. A panicked voice was telling her to hang in there and that help was going to arrive soon, but the voice sounded so far away. She was too tired to listen, couldn't open her eyes, and just wanted to rest. Her body hurt everywhere. At least that way She knew she was still alive. The heaviness of falling asleep began to take over her body, which helped to ease the pain. It slowly transformed into a lightness, and in an instant She noticed a massive weight lift off of her. She felt...Free. All the things She ever worried about suddenly didn't matter. All the things She held onto seemed to have lost all meaning she'd ever attached to it. All the things She wanted, fought for, believed in, the roles she played...just dissolved. Her shadows and created entanglements evaporated, as if they'd been nothing but smoke and mirrors all along.
She began to feel strange. A silence spread out within her. A silence she'd never experienced before. This was different than falling asleep, She realized. She noticed her breath had become more shallow, and the pauses inbetween breaths got longer and longer. She'd always been afraid of dying a horrible death, like burning, drowning or suffocating. This didn't seem so bad. She decided that having worn her seat belt, which She usually always did except this one time, might not have been better afterall. The car was so smashed up, lying on the road was definitely better than being trapped in there.
People would probably say, her life ended tragically, but She could see now that tragedy was also just an emotionally charged concept. Now that she felt no emotion, only slightly the cool raindrops on her skin that had just started to fall, it wasn't a tragic end... just an end. She didn't feel sad or afraid, She didn't feel a single regret, She also didn't feel any kind of bliss or gratitude. Just an absolute peace and freedom that now gently seemed to be carrying her away. Where to? She used to have many ideas about where she would go, but none of those stories mattered now... and just when she heard the sirens in the far distance, she breathed her last breath out..."
Part #4 "He tried not to loose himself in the realms of "if only's". She had been the one to tell him that "If Only's" don't count. He knew She was right, but He couldn't shake off the thoughts that looped in his mind... If only he had gone after her... maybe She would still be alive. If only He had known it would be his last chance ever to hold her with his whole body... If only he had not said the things he had said. He did know exactly what her weak spots were, and he didn't like to admit it, but sometimes he just played the role just to get the reaction he knew he would get. They had brought out the best and the worst in eachother.
He had told her that She lived in a fantasy world. She told him that everything in the world was all fantasy. An uncomfortable inner-knowing had resonated within him, but he couldn't live like that. He didn't want to. He needed something to believe in, and to believe that what he believed in was real.
Now She was gone. Not only her body, but her presence... gone. The hole she left behind was unlike anything he'd ever experienced. All the memories were more like fantasy to him. Vague whispers of his own impressions. Yes, memories are fantasy! Dreams and hopes and fears are all fantasy! He felt slightly angry now, and told himself that at least what they shared must have been real!?... even if it was never destined to last. Crazy, intense, frustrating, euphoric... but real. He wished She was there, so He could tell her..."
Part #5 "There were no angels to guide her to "the other side". There were no other-worldly Being's or pearly gates or crystal castles on the other side either... It was nothing like she'd ever imagined or anything like she'd been told. In fact there was no light. There was no darkness. All of the things She'd ever imagined were all based on human sensory experiences and perceptions. Without a body, there was nothing to experience or perceive. She was of course still in the inbetween realms, still able to be conscious of some kind of experience to a certain degree, but not able to translate it into any kind of vision or sound. But She could feel.. and realized then that "feeling" was the most important sense of all.
What She felt now was strange and familiar at the same time. She was not sure what form she was in, it was like being with and without a body. She seemed to flow into the very space around her, as if there was no beginning or end to her or the space. She felt more alive than ever, like a vibrating force, pure energy. The plasma light fields she once imagined were not visible in any way, but she felt the frequency, it was unmistakable. She had no brain to doubt... so all she felt was clear and instant. The feeling was more like an observation, a state of being...
Descriptions started to fade away, as she dissolved more into the infinite space, and let go of her consciousness awareness attached to the Planetary and astral realms. Was She just going to disappear into infinity? Suddenly she noticed a pull... a magnetic force almost... pulling her in a way so that she stopped feeling like she was dissolving and held her together. The pulling force got stronger, and while in a space where direction was non-existent... She felt like she was moving... faster... and faster..."
Part #6 "For the first time in what seemed forever... She felt the sensation of vibrations. The vibrations transformed into sounds she could hear. Strange sounds She couldn't place at all. Then there was light... only the awareness of a vast field of light. She began to feel pressure around her, as if that pulling force had now become a pushing force, and she was being pressed together. The expansiveness She had become, now suddenly squeezed into a gravitational point. A form. But what kind of form?
The sounds, a mixture of high and low vibrating tones, clicking, buzzing, got louder, and she noticed now it was coming from close by, right above her. She still had no idea what was causing it. Suddenly the sounds morphed into words She could actually understand, "Your Majesty. Are you alright?" She was convinced She must be hallucinating, and tried to open her eyes but nothing happened, She still could not see.
Shocked to hear sound come out of her, She replied with the same strange sounds. Even more strange was that now as She made the Sounds, She knew what she was saying. "I'm fine. I must have been dreaming" She said. The sounds coming from the other source replied, "You have indeed been on a Dream Travel Your Majesty. We have orbited the violet Star three times since. We did not expect you back so soon."
Nothing made sense, yet a part of her knew all of it exactly. Eventually a form did start to emerge from the field of light She found herself in, and She began to see where the sounds... voice?... was coming from. It took some time to focus her vision, and finally She could see the creature that was hovering above her..."
Part #7
"The sound of sizzling brought him back from his daydream... It was the soya milk about to boil over. Soya latte's with honey had been her favourite. He always felt more appreciated than for any other reason whenever he had served it to her in the mornings. It had been exactly a year now since the night, or rather early morning, of that tragic car accident. The ache in his heart had softened, but then again his heart had often ached just as much with her in his life.
Drinking his coffee, still feeling dreamy, he spotted the drawing lying on his table, picked it up and stared at it blankly. He had visited a medium several days ago with two of her best friends. Long story, different story, but story short, he wasn't into this stuff at all. The medium woman was pretty, but as far as He was concerned, also pretty high on something. The woman spoke in a strange language he'd never heard of before and waved around with her arms, while she channeld some kind of message with her eyes closed. He was quite sure his expression was an open book... wtf? The medium woman had given him this drawing, said the message was for him, that She would visit him in his dreams now that the portal had been opened. The woman had drawn a picture of a pearly white alien-looking creature, although humanoid in a way. It had no face at all, so no eyes, nose, or mouth, no hair either, and the woman had used orange and yellow to illustrate some kind of glowing light in its head. "The only eye is where the heart is, and the only heart is the eye" the woman had said. Letting out a deep sigh, he crunched the drawing into a small as possible ball, and threw it across the room..."
Part #8
"She stood outside of the front entrance of the shimmering moonstone Palace, absorbing the powerful rays of the violet star. The violet rays were absorbed through her chest, an eye-like opening that let the light pour in so it could nourish and recharge all of her cells. Her species did this with any kind of starlight. There was no heart in her chest as She had no blood or organs, not even lungs. Her life force was maintained by the absorption of light through all the cells that made up the almost transparent crystalline velvety skin, and so the body was never covered with anything.
The massive palace was just a tiny part of the even more massive exploratory Spaceship She was on. She and her species had not lived on a planet for eons, at least not since the intergalactic war outbreak. That was a long time ago, but since then they remained travelling throughout the universe, and right now they were orbiting the Violet Star in an unknown galaxy, for an unknown time. Orbiting once around the violet star was one day for them, just like the experience of one earth day... yet in actual earth time it would be 11years.
The dream she had woken up from had ignited her curiosity about these beings on this planet. For her species, dreams were simply conscious travels to other worlds and dimensions, but once they awoke and were back home, it was often forgotten quite rapidly. This time however, She did not forget so soon.
Suddenly a voice from behind her announced, "Your Majesty. The portal is open." and she immedeatly turned to move back inside the Palace. It was time..."
Part #9 "At first sight, it would seem as though She had no eyes, but she certainly did have profound vision. Her entire body was made up of crystalline cells, yet depending on the function, it crystallised into different levels of solidity. In the middle of her forhead, thousands of tiny crystallised cells grouped together in hardend clusters, forming a large spiral which allowed for omnidirectional vision. This crystal eye spiral does not open or close, nor does it need to. It continously absorbs all the uncountable octaves of cosmic light, and so this is also how She and her species recharge, as they never sleep.
Her Crystal eye was glistening... reflecting the rays of pure white plasma flames that emanated from the portal. It was extremely powerful and magnificent, beyond anything they had ever come across. It was was the central sun at the core of the 4th major universe. All Sun's throughout all universes were part of an interconnected network that wove together to form the complex geometric fabric of all Creation. They were portals that aided in the distribution of the Infinite Life-Force, that was the cosmic breath that ignited the very same life-force within the blueprint, the Source DNA, of All that Is.
Due to a highly unique alignment of all the sun's of the galactic cores within this universe, the inter-universal transport and communication grid had finally reached full activation. She had just transported an encoded message through the portal, using the frequency language of light and sound that she emitted from her boneless hands and seven long fingers, which served as her voice. She knew He would receive it one way or another... but it would be up to him to find a way to decode it. The message was vital for the well-being and freedom of the Beings that inhabited the third planet from the central sun of the milkyway galaxy, of the seventh major universe. She had afterall experienced the ongoing distortion intrinsically during her dream..."
Part #10 "The first rays of light began to seep into his bedroom, announcing the arrival of a new day. He was shaking, from feeling cold, from not having slept at all, from all the waves of energy that were still pulsating through his entire body. He was surrounded by pages and pages of writings he had written, almost faster than his hand could manage, faster than he could think. Yet there was no thinking involved. It just happened. He stared at all the pages spread out over his bed, and across the floor. After the pages of the first note book had run out, he had just carried on with the next one...
He still had no idea what really happened. It was after 2AM when he had finally gone to bed, and he was just about to dose off, when out of nowhere a massive white light flashed behind his eyes. He almost jumped out of his skin, and had needed a number of minutes to recover from the shock, and dare to close his eyes again. There was no way he could fall asleep again after that. Every time he closed his eyes waves of moving, pulsating, golden writings... symbols of some kind... flooded his vision. He couldn't make it stop, but he couldn't see the details clearly either, it was all moving way too fast. He wondered if what he was seeing were ancient scribes... but most of all he wondered why he was seeing them, and why now?
After having surrendered to the urge to just grab a pen and paper and start to write, the flow had seemed to just take over. Now He was exhausted, confused, and ready to just throw it all away and forget about it. Yet he couldn't bring himself to do that. Something about it felt important, and he felt insane for thinking that. It had been seven years now since She had left this earth, and to be honest he didn't think of her that often, He had gotten on with his life. However, for some reason, after the waves of hyperactive symbols had finally subsided, he kept seeing her face. At least now that it was daytime, he could distract himself with normal day to day stuff.
He wondered how and where he would find someone who could tell him more about all these writings, without anyone worrying that He had completely lost his mind. Actually... He was kind of worried himself. He grabbed all the pages and messily stuffed them into a little cupboard next to his bed..."
Part #11 "The medium woman let out a deep sigh, "Look, I told you, you can't read these writings like you read a book. It's not like every symbol has an exact meaning like words do."
His elbows rested on the table, he had both hands on his head, clutching his hair tight, with his eyes squeezed shut. His eyes burned, exhausted from extreme lack of sleep from the past 3 weeks straight, and the brightness of the woman's light green eyes was even too painful to look at. He had not seen the medium since the last time he was there six years ago. The woman was the only person he could think of whom he could turn to right now... "But it means something... right?... something!?", he asked... again. It was just all too much to comprehend....
The medium woman gathered all the patience and understanding she possibly could, and explained it one more time. "Yes, it means something. In fact even though these symbols you have written will look the exact same on the paper tomorrow, if you tune into the holographic energy cluster the symbol is a part of, you will most likely tap into a different layer of the message. When you read a book, you will always read the sentences in the same way day after day. Words in books are energy defined into meaning. You read it. You understand it through your analytical brain. You even have conscious and unconscious associations with the words. Yes words can be expressed and received with the heart, but the truth remains, it is very limited."
His memory flashed back... He remembered how She had been a master of words. She could make anything sound magical, her way of words was part of her charm...
"Are you listening?", the woman asked slightly annoyed. He wanted all the answers but he was too far from the face of the earth to hold his focus for more than three minutes. He nodded, and the woman continued... "The point is, the most important part of these symbols, is invisible. You can see them as portals, that lead you directly to that multidimensional vibrational energy cluster, that you brought here in our quantum field when these encoded messages flowed through you. And yes... I will help you decode it..."
Part #12 "They had orbited about two thirds around the violet star after having transported the message through the portal, when She finally knew He had received it. It had taken longer than She had expected, but then again, the distance from the center of the fourth major universe to the furthest edge of the ever expanding seventh major universe, was quite something. Mainly because of all the different time-space settings of all the various reality grids. Beyond these grids time did not exist, but within them different rules and laws applied.
She had known when the message had arrived because her spiral crystal eye had started to throb and tingle, the vibrations were felt in every cell of her body. It caused a honey-golden light to glow within her head, which was clearly visible because the top part of her head was the most transparent part of her whole body. You could see right inside it. Little glowing seeds grouped together in bunches, all connected to eachother with crystalline threads. Each seed had a unique function, yet they also plugged into eachother to empower different functions. It was a self-intelligent network of infinite possibility, and whatever plug-in combinations were needed, the seeds and threads adjusted as needed organically. This inner-system acted mainly as a receiver for multi-dimensional and multi-universal information. Everything in existence is a form of energy, and therefore a form of information. So whether it was about spontaneously receiving codes, or tapping into a specific field of consciousness, or registering cosmic light and vibration frequencies and translating it into visions... it was always active.
The message was destined to bring the very keys needed for that species to break free from the prison their planet had become. The distortion programs were still highly active, which was strange, seeing as though the engineers and architects of the manipulation and disconnection codings, had already been brought to justice at the Divine Court of the Main Central Universe a long time ago. They had at least cooperated in the creation of the restoration key codes to deactivate and delete the programmings that resulted in so many distortion symptoms.
The Divine Court had provided all galactic cores of all the major universes with the restoration key codes, for further distribution and safe keeping. However, for some reason this planet had either not received the codes, or it was being hidden in some way... because something was obviously causing the distortion programs to be continously fed and kept alive. She was counting on Him to be the one who would finally expose the truth, and implant the key codes that could set them free..."
Part #13 "He and the medium woman sat together in absolute silence, both stunned by what had just happened. The floor was covered with the pages filled with his encoded writings. They had grouped them together earlier on based on the different style they could differentiate. They had decided to place all their focus on one of the groups of writings, use it as a portal to directly tap into the field of consciousness it was a part of, so that they could decode the information and translate the message.
He was the one that had received the message, the encoded energy cluster had entered the reality field through his body as the instrument, so he had to be the one to translate it. He had no idea how to do such a thing, his entire world had turned upside down already because of all this. The medium woman had helped him by training him intensively for the past three months, so that he could master the art of merging with all forms of consciousness, and receiving direct and specific information. He had the advantage of being highly visual, so He caught on quickly and received his information through visions. However, he discovered that when the medium woman tuned into the field of information, and brought it through her while she expressed it using her soul language as she called it, his visions were extremely clear, and he heard the translation in his mind at the same time, as loudly as if someone else was talking inside of his head.
They had just finished their teamwork and He had written it down... He stared at the message, still caught up in the seemingly endless silence, and read it again...
It said: "Your planet is still under the controle of active fear programs. There is a core program you must deactivate first. The guilt program. It has no power on its own. It was designed as an implant in the Collective Mind Matrix of your species, a thought implant that would influence the belief system grid each individual is wired to. Belief and Consciousness is the most powerful force you have. It can create. It can destroy. In an instant. The architects and engineers of the guilt program knew that by implanting this belief coding, your species' Consciousness would become the weapon against themselves. Their plan worked. Guilt created a deep sense of wrongdoing, and a sudden shock to the system, so that each being would choose for themselves to disconnect from the Divine Creator Life Force... because the belief of wrongdoing lead to shame, wanting to hide and then came creating lies, feeling unworthy, trying to prove worthiness or make things right... Fear struck in the hearts of your species at the thought of the consequences of wrongdoing, ultimately being the fear of being cast out of Creation and ceasing to exist for all eternity. It was then that the loop of fears gained power, the fear of wrongdoing... but the core of it, that caused the disconnection in the first place, was guilt. The freedom of your species depends on the deactivation of this program, but also the discontinuation of feeding and energising it with thought energy. We are providing you with the Freedom Key Codes. Activate the keys, then teach them how to access it for themselves..." He finally found his voice and uttered, "Activate the keys...? ...access it?" It was all too much to digest right now. Yet the part that made most sense was that how indeed disconnection from The Divine Creator Life Force... from Love... was at the very core of distortion. As they looked at the other groups of writings, they realized there was more to come..."
Part #14 "Two days had gone by since He had translated the first part of the message, and he was still busy processing it. It was like new layers kept integrating deeper and deeper, while simultaneously all kinds of connections were being made. It consumed his mind space... yet He could truly say, he had never felt more alive.
He wondered exactly how far back the guilt program went, and if the world had ever really had the chance to be in absolute harmony... and if so, how long it had been before the process of disconnection had been initiated. He thought about the story of the first man and woman on earth who apparently lived in a paradise. The symbolism in the story about seduction, temptation, then the guilt trip... look what you have done! Then fear struck... then shame. There you have it. Disconnection... Many religious constructs were obviously based on the guilt program. Maybe they were not the 'core cause' of the guilt and fear indoctrination... maybe they were the result of the distortion program being implanted in the first place...
He also couldn't help but wonder if the earth had been intended for that purpose in the first place... to take control of an unknowing still evolving species, for whatever personal gains. Or had the earth been of some great value... did it hold within it special treasures beyond what he could possibly comprehend or imagine? Maybe the human species were meant to be the caretakers and guardians of the earth's treasures, and they did their job reálly well. He imagined a massive protective shield, and that if no other force was stronger than this shield, some other clever plan had to be thought up to get through it...
He let out a deep sigh... and decided to not care so much about the details of any story. These kinds of discussions were activated in a cleverly orchestrated way... a distraction just to keep people in disconnection and stuck in illusionary power struggles, and in the meantime the distortion programs only gained strength. The medium woman had told him that the original human DNA template organically allowed full access to interdimensional portals. It also contained the Creator Force Blueprint, which allowed them to create and uncreate at will at at command. This was a greatly desired power in some parts of the universe, and so this creation ability was used against humanity, so they would cause their own destruction. But now it was time for restoration... for an upgrade... for freedom. Hopefully there would be more answers in the next part of the message he was going to translate later on that evening together with her. He imagined what it would be like if the whole world would suddenly be set free... and for just a second he caught a glimpse of it... and strangely enough, he saw the world completely dissolve into liquid light..."
Part #15 "She had been part of the group of first borns of her kind. Birthed from a star as starlight seeds, 133 of them. They did not land on a planet, they were nurtured in a cloud-like soft, (extremely) warm and electric nebula. They were not attended to by any kind of mother... Life Itself ignited the very process of crystallisation. Nothing else was needed... just the "starlight crystal being" blueprint, and that first pulse, first breath, initiated by the Love and Grace of the Infinite One.
The starlight particles had crystallised into vibrating cells, that multiplied and brilliantly took form. Only starlight, any form of it, would ever be needed to sustain the life of these beings. Their appearance was what it was, in Creation all forms of manifested Creator Life Force energy were equal and beautifully unique. Often an intelligent species from other universes and galactic cores would portray imagined other-worldly beings as having similar traits as their own. Any drastic deviation from familiar traits would often be experienced as frightening. It was hard sometimes for another species, from major universe 7 for example, to comprehend the form of the starlight crystal beings.
Besides as mentioned before about having no eyes, no respiratory or blood circulation systems, no digestive system, bones, brain or other organs, they also had no sexual organs. They did have something that represented a mouth, but not for consuming anything. Their lips were a soft buldge, filled with a gel-like crystalline liquid, the most sensitive spot of the entire body. When there was a magnetic attraction between crystal starlight beings, hot electric currents pulsated through them, and literally sparks flew everywhere. Once the lips touched the intense vibrations of bliss and ecstasy activated a special dormant seed within the chest area of both beings. The seed rested in a pocket just behind the eye-like slit that could open and close, and absorbed the largest amount of starlight for the body.
The two crystal starlight blueprint seeds would come out of their chests, and then fuse together. This was seen as a new Being, being conceived. It was then set free to find its own way to the orginal nursing nebula near the center of the 4th major universe for further development. Once fully developed they would always find their way to their family. It was encoded within their blueprint to do so. The crystal starlight beings had become constant travellers, and time-space grids were often different, but they always found eachother. If they had hearts, it could be said that this innate trust was engraved within it.
Uncountable eons had passed, and yet still their form remained sustained. They did not know of death, yet they could return to the Home Star and dissolve back into Its light at any time. Just to keep existence interesting, they went on dream travels, visited other universes and planets, and took on different forms. This way they could share their wisdom and frequencies of light, and also learn and expand in consciousness too.
She had never repeated a dream travel. Never went twice. But this planet from the 7th universe was different. The messages and freedom key codes She sent had arrived, and they were being decoded reasonably well. Yet She knew they needed more help, an upgrade, so that they could fully access the key codes. She had to go back just one more time..."
Part #16 Nova sat listening with super-focus to every word He said, mesmerised by the way his lecture of the Freedom Key Codes resonated in her heart, creating waves of heat that moved through her entire body. Nova placed her hand on her lower belly, and a sudden sadness welled up from within her due to the emptiness she still felt there. She had been four months pregnant when she miscarried, which was now already a half a year ago.
It had been for the best, Nova told herself. She was 33 years old and a way too adventurous type to settle down into the role of motherhood. The would-have-been-father had come into her life totally unexpectedly. He was 17 years older than her, but the age difference didn't occur as strange to either of them even once. The attraction had been magnetic, and electric waves had pulsated through her body, like nothing she had ever felt before. Nova remembered that time she felt like she was dissolving into light, a pure state of bliss and oneness... and she thought to herself, that was probably when it had happened.
Soon after that experience she had dreamt that she was carrying a golden light-giving seed in her womb, and sure enough eight weeks later she found out there really was a heart beating in her womb. The father-to-be was an even more adventurous type than she was. By the time Nova found out about the baby, he had already moved on to another country, and was entertaining himself with other woman. Nova had decided not to tell him. She hadn't known what she was going to do either. Making plans was not her style, she figured things out along the way.
One thing was for sure, the child had been a gift. Since meeting the father, Nova's entire life had turned upside down, and since the conception she began having very strange experiences, visions, and inner-knowings of knowledge she had no idea where it came from. Whatever the child had brought her was still very much alive within her now.
Nova had been attracted immedeatly to this lecture... she didn't know why yet, but she knew for certain she had to meet Him. He and the medium woman he worked with, had just shared their direct experiences with the light code messages they translated some years ago. Everything they shared felt familiar to her, especially what she just heard about the distortion program of Scarcity. The fear of there not being enough... that created the greed of wanting more. The greatest disconnecting belief being, "there is not enough love for everybody".
Nova agreed that the Scarcity program caused massive energy-feeding entanglements, power struggles, jealously, competition, deception, manipulation, and amplified karmic baggage. She had struggled with many destructive patterns herself too throughout her life, yet since this pregnancy, and despite the miscarriage, within her she felt an unbreakable unstoppable Force of Love. She had no idea what was next, but she knew she was at the right place and had found the right person..."
Part #17 "She was back from her Dream Travel. This time just long enough to plant a starlight seed that had the power to reactivate the Main Key, which empowered access to the essence of the Freedom Key Codes. The Main Key was embedded within the blueprint of all life forms born from the Infinite Creator Life Force. The strongest and most concentrated force of the Main Key was found in the Core Zone of the species She had revisited in her dream travel. They called their Core Zone, the Heart. Once the Heart was fully activated, The Main Key Coding unlocked all the energy pathways within their entire Being. They were then able to expand into their full potential, unlock their infinite flow of Inner-Source energy, and be in a natural state of fulfillment and wholeness. The Main Key brought crystal clear clarity to the essence of the Freedom Key Codes. The essence being, to simply reveal the very nature and design of the mechanisms of the distortion and disconnection programs. Once the truth is obvious, the Main Key Force, an unbreakable and unstoppable pure frequency of Love, could dissolve all those unnatural codings with ease.
She had been able to send the message about the codes to him through the portal and transport grid, but She realized that without the Main Key fully activated, it would just be another package of information for the species to create their own stories around. If they were to truly break free for once and for all, they would need to each realize that they had the Main Key Code in their Core Zone. It was important that each individual would gravitate to a path that was their own, so not to get stuck in fake-source energy feeding systems, keeping them dependent in any way.
If there was ever any desire from the Heart of Creation for all children of the universe, it would be for them all to fall in love with their incredible authenticity, and desire nothing else but to BE thát. She had chosen Nova because the light of her Heart was pure. A purity that organically brought forces of light together, uniting in love. Nova's path was destined to cross the paths of Him and the medium woman. The three of them had found eachother, and over the years the elements of the Main Key and Freedom Key Codes were put together, creating a formula of next level freedom, for all those who attracted it onto their own paths, and chose to be liberated from the prison of their own minds. It would take a considerable amount of earth time to reach fulfillment, but it was happening... and She could move on now.
She absorbed the rays of the Violet Sun once more through her own Core Zone, her crystalline body sparkled, and her head radiated golden rays of light. She, the Queen of The Starlight Crystal Beings, had announced it was time they explored the next galactic core and found another star they could orbit for the next half an eon or so... and they were ready to go..."
Story complete #TheNonExistentBookOfShe
|
|
20210607-Kaiyann-Isa-Het-Niet-BestaandeBoek-van-Zij
HET NIET-BESTAANDE BOEK VAN ZIJ Door Kaiyann Isa
Deel 1 "Ze wist dat ze een spoor van kleren achterliet, maar ze draaide zich niet om en sloop stilletjes naakt het huis uit, haar overgebleven kleren stevig in haar armen geklemd. Ze deed haar best om geen geluid te maken, de stenen waren vreselijk scherp onder haar zachte voeten, en ze stak het pad over naar haar auto. Ze voelde haar hart tekeergaan, het geluid zo hard, dat het haar nog nerveuzer maakte, terwijl ze wanhopig probeerde haar oren gespitst te houden op tekenen van beweging in het huis. Ze vreesde het moment dat ze de auto moest starten, bang dat ze niet op tijd weg zou zijn... maar er was niets te verliezen. Tenminste niets meer dan ze al verloren had... Voordat ze de sleutel omdraaide, sloot ze kort haar ogen, slechts twee seconden, verzonken in een flashback van hun eerste omhelzing. Het was alsof ze nog steeds die eerste keer kon voelen dat haar armen en benen zich volledig om hem heen hadden geslagen... het had geleken alsof het minstens de honderdste keer was... haar adem had niet anders gevoeld dan zijn adem... één en dezelfde. Hun lippen hadden elkaar bijna zonder waarschuwing geraakt... ze had naar adem gehapt... plotseling merkte ze dat hun hartslagen precies even snel klopten... dat moment was verloren gegaan in de tijd... het leek alsof het voor altijd bestond... maar nu deed dat er allemaal niet meer toe... alles was verloren. Alles was slechts een schim van een herinnering. Ze opende haar ogen en hield haar blik vast. Ze hield haar adem in en draaide de sleutel om.
Deel 2 "Ogen open of dicht, het donker was net zo donker. Starend in de duisternis, ging zijn hart tekeer. Hij had haar stilletjes uit bed voelen glijden, de deur zachtjes achter zich horen dichtklikken en het krakende geluid van de stenen onder haar voeten gehoord. Haar zoete vrouwelijke geur hing nog in de lucht en hij ademde het in, zich afvragend hoe snel hij het zou vergeten. Sommige dingen zou hij niet vergeten. Zoals haar ogen, haar lach, haar kus... hoewel die uiteindelijk ook zouden vervagen. Haar overmatige zelfbewustzijn was vermoeiend, en ze kon niet zien hoe perfect ze al was. De geest kan een gevaarlijke plek zijn om alleen rond te dwalen, en als ze daarin opgesloten raakte... kon hij haar nauwelijks bereiken... zoals nu. Hij moest haar deze keer laten gaan. Voor altijd laten gaan... Hij wist dat ze geloofde dat het hem niets kon schelen. Maar dat deed hij wel. Misschien te veel. Uiteindelijk hoorde hij haar de auto starten, hij weerstond haar met al zijn kracht achterna te gaan, hij hield zijn adem in..."
Deel 3 "Bebloede scherven en glassplinters lagen ver en wijd verspreid over de weg. Ze had geen idee hoe ze buiten de auto terecht was gekomen, het was allemaal zo snel gegaan. Een paniekerige stem zei haar dat ze vol moest houden en dat er snel hulp zou komen, maar de stem klonk zo ver weg. Ze was te moe om te luisteren, kon haar ogen niet opendoen, en wilde alleen maar rusten. Haar lichaam deed overal pijn. Zo wist ze tenminste dat ze nog leefde. De zwaarte van het in slaap vallen begon haar lichaam over te nemen, wat hielp om de pijn te verzachten. Het veranderde langzaam in een lichtheid, en in een oogwenk merkte ze dat er een enorm gewicht van haar afviel. Ze voelde zich...vrij. Alle dingen waar ze zich ooit zorgen over had gemaakt, deden er plotseling niet meer toe. Alle dingen waar ze aan vasthield leken alle betekenis te hebben verloren die ze er ooit aan had gehecht. Alles wat ze wilde, waar ze voor vocht, waar ze in geloofde, de rollen die ze speelde...loste gewoon op. Haar schaduwen en gecreëerde verwikkelingen verdampten, alsof ze al die tijd niets anders waren geweest dan rook en spiegels.
Ze begon zich vreemd te voelen. Een stilte verspreidde zich in haar. Een stilte die ze nog nooit had ervaren. Dit was anders dan in slaap vallen, besefte ze. Ze merkte dat haar ademhaling oppervlakkiger was geworden, en de pauzes tussen de ademhalingen werden langer en langer. Ze was altijd bang geweest om een vreselijke dood te sterven, zoals verbranden, verdrinken of stikken. Dit leek niet zo erg. Ze besloot dat het dragen van haar gordel, wat ze gewoonlijk altijd deed behalve deze ene keer, misschien toch niet beter was geweest. De auto was zo toegetakeld, op de weg liggen was zeker beter dan er in vastzitten.
De mensen zouden waarschijnlijk zeggen dat haar leven tragisch was geëindigd, maar zij kon nu zien dat tragiek ook gewoon een emotioneel geladen begrip was. Nu ze geen emotie voelde, alleen lichtjes de koele regendruppels op haar huid die net begonnen te vallen, was het geen tragisch einde... gewoon een einde. Ze voelde zich niet verdrietig of bang, ze voelde geen enkele spijt, ze voelde ook geen enkele vorm van gelukzaligheid of dankbaarheid. Alleen een absolute vrede en vrijheid die haar nu zachtjes haar weg te dragen. Waarheen? Vroeger had ze veel ideeën over waar ze heen zou gaan, maar geen van die verhalen deed er nu nog toe... en net toen ze in de verte de sirenes hoorde, blies ze haar laatste adem uit..."
Deel 4 "Hij probeerde zich niet te verliezen in het rijk der 'als's'. Zij was degene die hem had verteld dat 'Als alleen' niet telde. Hij wist dat ze gelijk had, maar hij kon de gedachten die in zijn hoofd rondspookten niet van zich afschudden... Als hij maar achter haar aan was gegaan... misschien zou ze dan nog leven. Had hij maar geweten dat het zijn laatste kans zou zijn om haar met zijn hele lichaam vast te houden... Had hij maar niet de dingen gezegd die hij gezegd had. Hij wist precies wat haar zwakke plekken waren, en hij gaf het niet graag toe, maar soms speelde hij gewoon de rol om de reactie te krijgen waarvan hij wist dat hij die zou krijgen. Ze hadden het beste en het slechtste in elkaar naar boven gehaald.
Hij had haar verteld dat ze in een fantasiewereld leefde. Zij vertelde hem dat alles in de wereld fantasie was. Een ongemakkelijk innerlijk weten had weerklonken in hem, maar hij kon zo niet leven. Dat wilde hij niet. Hij had iets nodig om in te geloven, en om te geloven dat waar hij in geloofde echt was.
Nu was ze weg. Niet alleen haar lichaam, maar haar aanwezigheid... weg. Het gat dat ze achterliet was anders dan hij ooit had ervaren. Alle herinneringen waren meer als fantasie voor hem. Vage fluisteringen van zijn eigen indrukken. Ja, herinneringen zijn fantasie! Dromen en hoop en angsten zijn allemaal fantasie! Hij voelde zich nu een beetje boos worden en zei tegen zichzelf dat wat zij deelden tenminste echt geweest moest zijn... ook al was het nooit voorbestemd om te blijven duren. Gek, intens, frustrerend, euforisch... maar echt. Hij wenste dat zij er was, zodat hij het haar kon vertellen..."
Deel 5 "Er waren geen engelen om haar naar 'de andere kant' te begeleiden. Er waren ook geen buitenwereldse Wezens of parelachtige poorten of kristallen kastelen aan de andere kant... Het was niets zoals ze zich ooit had voorgesteld of iets zoals haar was verteld. In feite was er geen licht. Er was geen duisternis. Alle dingen die ze zich ooit had voorgesteld, waren gebaseerd op menselijke zintuiglijke ervaringen en waarnemingen. Zonder een lichaam was er niets te ervaren of waar te nemen. Ze was natuurlijk nog steeds in het tussengebied, nog steeds in staat om zich tot op zekere hoogte bewust te zijn van een soort ervaring, maar niet in staat om die te vertalen in enig soort visie of geluid. Maar zij kon voelen... en besefte toen dat "voelen" het allerbelangrijkste zintuig was.
Wat zij nu voelde was vreemd en vertrouwd tegelijk. Ze was niet zeker in welke vorm ze was, het was alsof ze met en zonder lichaam was. Ze leek op te gaan in de ruimte om haar heen, alsof er geen begin of einde aan haar of de ruimte was. Ze voelde zich levendiger dan ooit, als een vibrerende kracht, pure energie. De plasma lichtvelden die ze zich ooit had voorgesteld waren op geen enkele manier zichtbaar, maar ze voelde de frequentie, het was onmiskenbaar. Ze had geen hersenen om aan te twijfelen... dus alles wat ze voelde was duidelijk en onmiddellijk. Het gevoel was meer als een waarneming, een staat van zijn...
Beschrijvingen begonnen te vervagen, terwijl ze meer oploste in de oneindige ruimte, en haar bewustzijnsbewustzijn losliet dat vastzat aan de Planetaire en astrale rijken. Was ze gewoon aan het verdwijnen in de oneindigheid? Plotseling merkte ze een aantrekkingskracht... een magnetische kracht bijna... die haar zo aantrok dat ze niet langer het gevoel had dat ze oploste en haar bij elkaar hield. De aantrekkingskracht werd sterker, en terwijl ze in een ruimte was waar geen richting was... voelde ze zich bewegen... sneller... en sneller..."
Deel 6 "Voor de eerste keer in wat eeuwig leek... Voelde ze de sensatie van trillingen. De trillingen veranderden in geluiden die ze kon horen. Vreemde geluiden die ze helemaal niet kon plaatsen. Toen was er licht... alleen het besef van een uitgestrekt veld van licht. Ze begon druk om zich heen te voelen, alsof die trekkende kracht nu een duwende kracht was geworden, en ze werd samengedrukt. De uitgestrektheid die ze was geworden, nu plotseling samengeperst in een zwaartekrachtpunt. Een vorm. Maar wat voor vorm?
De geluiden, een mengeling van hoge en lage trillende tonen, klikken, zoemen, werden luider, en zij merkte nu dat het van dichtbij kwam, recht boven haar. Ze had nog steeds geen idee wat de oorzaak was. Plotseling veranderden de geluiden in woorden die ze wel kon verstaan, "Uwe Majesteit. Bent bent u in orde?" Ze was ervan overtuigd dat ze hallucineerde, en probeerde haar ogen te openen, maar er gebeurde niets, ze kon nog steeds niets zien.
Geschokt om geluid uit haar te horen komen, antwoordde ze met dezelfde vreemde geluiden. Nog vreemder was dat nu ze de geluiden maakte, ze wist wat ze zei. "Ik ben in orde. Ik moet gedroomd hebben" zei ze. De geluiden die uit de andere bron kwamen antwoordden: "U bent inderdaad op een droomreis geweest, Majesteit. We hebben sindsdien drie keer in een baan om de paarse Ster gedraaid. We hadden u niet zo snel terug verwacht."
Niets klonk logisch, maar een deel van haar wist het allemaal precies. Uiteindelijk kwam er een gedaante tevoorschijn uit het lichtveld waarin ze zich bevond, en ze begon te zien waar het geluid... stem?... vandaan kwam. Het kostte wat tijd om haar zicht te focussen, en uiteindelijk kon ze het wezen zien dat boven haar zweefde...
Deel 7. "Het geluid van gesis bracht hem terug uit zijn dagdroom... Het was de sojamelk die op het punt stond over te koken. Soya latte's met honing waren haar favoriet. Hij voelde zich altijd meer gewaardeerd dan om welke andere reden dan ook wanneer hij haar dat 's morgens voorschotelde. Het was nu precies een jaar geleden sinds de nacht, of liever de vroege ochtend, van dat tragische auto-ongeluk. De pijn in zijn hart was zachter geworden, maar zijn hart had vaak evenveel pijn gehad met haar in zijn leven.
Terwijl hij van zijn koffie dronk en zich nog steeds dromerig voelde, zag hij de tekening op zijn tafel liggen, pakte hem op en staarde er wezenloos naar. Hij had een paar dagen geleden een medium bezocht met twee van haar beste vrienden. Lang verhaal, ander verhaal, maar om kort te gaan, hij was er helemaal niet mee bezig. De vrouw van het medium was knap, maar wat hem betrof, ook behoorlijk high van iets. De vrouw sprak in een vreemde taal waar hij nog nooit van gehoord had en zwaaide met haar armen in het rond, terwijl ze met gesloten ogen een of andere boodschap doorgaf. Hij was er vrij zeker van dat zijn uitdrukking een open boek was... wtf? De mediumvrouw had hem deze tekening gegeven, zei dat de boodschap voor hem was, dat Zij hem in zijn dromen zou bezoeken nu het portaal geopend was. De vrouw had een tekening gemaakt van een parelwit buitenaards wezen, dat er wel enigszins mensachtig uitzag. Het had helemaal geen gezicht, dus geen ogen, neus of mond, ook geen haar, en de vrouw had oranje en geel gebruikt om een soort gloeiend licht in zijn hoofd te illustreren. "Het enige oog is waar het hart is, en het enige hart is het oog", had de vrouw gezegd. Hij slaakte een diepe zucht, plette de tekening tot een zo klein mogelijk balletje en gooide het door de kamer..."
Deel 8 "Ze stond voor de ingang van het glinsterende maanstenen paleis, en absorbeerde de krachtige stralen van de violette ster. De violette stralen werden geabsorbeerd door haar borstkas, een oogachtige opening die het licht naar binnen liet stromen zodat het al haar cellen kon voeden en opladen. Haar soort deed dit met elk soort sterrenlicht. Er was geen hart in haar borstkas, want ze had geen bloed of organen, zelfs geen longen. Haar levenskracht werd in stand gehouden door de absorptie van licht door alle cellen waaruit de bijna doorzichtige, kristallijne, fluweelachtige huid bestond.
Het enorme paleis was slechts een klein onderdeel van het nog veel massievere ruimteschip waarop zij zich bevond. Zij en haar soort hadden al eonen niet meer op een planeet gewoond, althans niet meer sinds de intergalactische oorlog uitbrak. Dat was lang geleden, maar sindsdien bleven ze door het heelal reizen heelal, en op dit moment waren ze in een baan rond de paarse ster in een onbekend sterrenstelsel, voor een onbekende tijd. Eén keer rond de paarse ster draaien was één dag voor hen, net als de ervaring van één aardse dag... maar in werkelijke aardse tijd zou dat 11 jaar zijn.
De droom waaruit ze was ontwaakt, had haar nieuwsgierigheid naar deze wezens op deze planeet aangewakkerd. Voor haar soort waren dromen gewoon bewuste reizen naar andere werelden en dimensies, maar zodra ze ontwaakten en weer thuis waren, werd het vaak vrij snel vergeten. Deze keer echter, vergat ze het niet zo snel.
Plotseling kondigde een stem van achter haar aan, "Uwe Majesteit. De poort is open." en ze draaide zich onmiddellijk om om terug te keren naar het Paleis. Het was tijd...
Deel 9 "Op het eerste gezicht zou het lijken alsof Zij geen ogen had, maar zij had zeker een diepgaand zicht. Haar hele lichaam bestond uit kristallijne cellen, maar afhankelijk van de functie, kristalliseerde het in verschillende niveaus van stevigheid. In het midden van haar voorhoofd groepeerden duizenden kleine gekristalliseerde cellen zich in harde clusters, die een grote spiraal vormden die een omnidirectioneel zicht mogelijk maakte. Deze kristallen oogspiraal gaat niet open of dicht, en dat hoeft ook niet. Het absorbeert voortdurend alle ontelbare octaven van kosmisch licht, en dit is dus ook hoe Zij en haar soort zich opladen, aangezien zij nooit slapen.
Haar Kristallen oog glinsterde... en weerkaatste de stralen van zuiver witte plasmavlammen die uit de poort kwamen. Het was extreem krachtig en prachtig, meer dan wat ze ooit waren tegengekomen. Het was de centrale zon in de kern van het 4e grote universum. Alle zonnen in alle universa maakten deel uit van een onderling verbonden netwerk dat samen het complexe geometrische weefsel van de hele schepping vormde. Zij waren portalen die hielpen bij de verspreiding van de Oneindige Levenskracht, die de kosmische adem was die dezelfde levenskracht deed ontbranden in de blauwdruk, het Bron-DNA, van Al dat Is.
Door een hoogst unieke uitlijning van alle zonnen van de galactische kernen in dit universum, had het inter-universele transport- en communicatierooster eindelijk volledige activering bereikt. Zij had zojuist een gecodeerde boodschap door het portaal getransporteerd, gebruik makend van de frequentie taal van licht en geluid die zij uitstraalde vanuit haar beenloze handen en zeven lange vingers, die als haar stem dienden. Ze wist dat Hij het op de een of andere manier zou ontvangen... maar het zou aan hem zijn om een manier te vinden om het te decoderen. De boodschap was van vitaal belang voor het welzijn en de vrijheid van de Wezens die de derde planeet bewoonden vanaf de centrale zon van het melkwegstelsel, van het zevende grote universum. Zij had immers de voortdurende vervorming intrinsiek ervaren tijdens haar droom..."
Deel 10 "De eerste lichtstralen begonnen zijn slaapkamer binnen te sijpelen en kondigden de komst van een nieuwe dag aan. Hij beefde, van de kou, van het feit dat hij niet geslapen had, van alle energiegolven die nog steeds door zijn hele lichaam gierden. Hij was omringd door bladzijden en bladzijden met geschriften die hij had geschreven, bijna sneller dan zijn hand aankon, sneller dan hij kon denken. Toch kwam er geen denken aan te pas. Het gebeurde gewoon. Hij staarde naar alle bladzijden die verspreid lagen over zijn bed en over de vloer. Nadat de bladzijden van het eerste notitieboekje op waren, was hij gewoon doorgegaan met het volgende...
Hij had nog steeds geen idee wat er echt gebeurd was. Het was na 2 uur 's nachts toen hij eindelijk naar bed was gegaan, en hij wilde net gaan slapen, toen er uit het niets een enorm wit licht achter zijn ogen flitste. Hij sprong bijna uit zijn vel, en had een aantal minuten nodig om bij te komen van de schok, en durfde zijn ogen weer dicht te doen. Er was geen manier waarop hij daarna weer in slaap kon vallen. Telkens als hij zijn ogen sloot, overspoelden golven van bewegende, pulserende, gouden geschriften... symbolen van een soort... zijn zicht. Hij kon het niet laten ophouden, maar hij kon de details ook niet duidelijk zien, het ging allemaal veel te snel. Hij vroeg zich af of wat hij zag oude schriftgeleerden waren... maar vooral vroeg hij zich af waarom hij ze zag, en waarom nu?
Nadat hij zich had overgegeven aan de drang om gewoon pen en papier te pakken en te gaan schrijven, leek de stroom het gewoon over te nemen. Nu was hij uitgeput, verward en klaar om het allemaal weg te gooien en te vergeten. Toch kon hij zichzelf er niet toe brengen dat te doen. Iets eraan voelde belangrijk, en hij voelde zich gek omdat hij dat dacht. Het was nu zeven jaar geleden dat zij deze aarde had verlaten, en om eerlijk te zijn dacht hij niet zo vaak aan haar, hij was verder gegaan met zijn leven. Maar om de een of andere reden, nadat de golven van hyperactieve symbolen eindelijk waren gezakt, bleef hij haar gezicht zien. Nu het overdag was, kon hij zich tenminste afleiden met normale dagelijkse dingen.
Hij vroeg zich af hoe en waar hij iemand zou vinden die hem meer kon vertellen over al deze geschriften, zonder dat iemand zich zorgen zou maken dat hij zijn verstand volledig verloren had. Eigenlijk... was hij zelf ook een beetje bezorgd. Hij pakte alle pagina's en stopte ze rommelig in een kastje naast zijn bed..."
Deel 11. "De mediumvrouw slaakte een diepe zucht, "Kijk, ik zei het je, je kunt deze geschriften niet lezen zoals je een boek leest. Het is niet zo dat elk symbool een exacte betekenis heeft zoals woorden dat doen."
Zijn ellebogen rustten op de tafel, hij had beide handen op zijn hoofd, zijn haar stevig vastgeklemd, met zijn ogen dichtgeknepen. Zijn ogen brandden, uitgeput door het extreme slaaptekort van de afgelopen drie weken, en de helderheid van de lichtgroene ogen van de vrouw was zelfs te pijnlijk om naar te kijken. Hij had het medium niet meer gezien sinds de laatste keer dat hij er was, zes jaar geleden. De vrouw was de enige persoon die hij kon bedenken tot wie hij zich op dit moment kon wenden... "Maar het betekent iets... toch?... iets!?", vroeg hij... opnieuw. Het was gewoon allemaal te veel om te bevatten....
De mediumvrouw verzamelde al het geduld en begrip dat ze kon opbrengen, en legde het nog een keer uit. "Ja, het betekent iets. Ook al zullen de symbolen die je hebt geschreven er morgen op papier precies hetzelfde uitzien, als je je afstemt op de holografische energiecluster waar het symbool deel van uitmaakt, zul je hoogstwaarschijnlijk een andere laag van de boodschap aanboren. Wanneer je een boek leest, zul je de zinnen dag na dag altijd op dezelfde manier lezen. Woorden in boeken zijn energie die in betekenis wordt gedefinieerd. Je leest het. Je begrijpt het door je analytische brein. Je hebt zelfs bewuste en onbewuste associaties met de woorden. Ja, woorden kunnen worden uitgedrukt en ontvangen met het hart, maar de waarheid blijft, het is zeer beperkt."
Zijn geheugen flitste terug... Hij herinnerde zich hoe zij een meester was geweest in woorden. Ze kon alles magisch laten klinken, haar omgang met woorden was een deel van haar charme...
"Luistert u wel?", vroeg de vrouw lichtelijk geërgerd. Hij wilde alle antwoorden, maar hij was te ver van de aarde verwijderd om zijn aandacht langer dan drie minuten vast te houden. Hij knikte, en de vrouw ging verder... "Het punt is, het belangrijkste deel van deze symbolen, is onzichtbaar. Je kunt ze zien als portalen, die je rechtstreeks naar die multidimensionale trillingsenergiecluster leiden, die je hier in ons kwantumveld bracht toen deze gecodeerde boodschappen door je heen stroomden. En ja... Ik zal je helpen het te decoderen..."
Deel 12 "Ze waren ongeveer tweederde rond de paarse ster gedraaid nadat ze de boodschap door het portaal hadden getransporteerd, toen Ze eindelijk wist dat Hij het had ontvangen. Het had langer geduurd dan zij had verwacht, maar ja, de afstand van het centrum van het vierde grote universum tot de verste rand van het zich steeds uitbreidende zevende grote universum, was nogal wat. Voornamelijk door de verschillende tijd-ruimte instellingen van de verschillende realiteitsrasters. Buiten deze rasters bestond tijd niet, maar daarbinnen golden andere regels en wetten.
Zij had geweten wanneer de boodschap was aangekomen omdat haar spiraalvormige kristallen oog was gaan kloppen en tintelen, de trillingen waren voelbaar in elke cel van haar lichaam. Het veroorzaakte een honinggoud licht in haar hoofd, dat duidelijk zichtbaar was omdat het bovenste deel van haar hoofd het meest transparante deel van haar hele lichaam was. Je kon er recht in kijken. Kleine gloeiende zaadjes gegroepeerd in trossen, allemaal aan elkaar verbonden met kristallen draden. Elk zaadje had een unieke functie, maar ze sloten ook op elkaar aan om verschillende functies te bekrachtigen. Het was een zelf-intelligent netwerk van oneindige mogelijkheden, en welke plug-in combinaties er ook nodig waren, de zaden en draden pasten zich organisch aan. Dit innerlijke systeem fungeerde voornamelijk als een ontvanger voor multidimensionale en multi-universele informatie. Alles in het bestaan is een vorm van energie, en dus een vorm van informatie. Dus of het nu ging om het spontaan ontvangen van codes, of om het aanboren van een specifiek bewustzijnsveld, of om het registreren van kosmische licht- en trillingsfrequenties en het vertalen daarvan in visioenen... het was altijd actief.
De boodschap was voorbestemd om precies die sleutels te brengen die nodig waren voor die soort om los te breken uit de gevangenis die hun planeet was geworden. De vervormingsprogramma's waren nog steeds zeer actief, wat vreemd was, aangezien de ingenieurs en architecten van de manipulatie- en ontkoppelingscoderingen al lang geleden voor het gerecht waren gebracht bij het Goddelijke Hof van het Centrale Hoofduniversum. Zij hadden tenminste meegewerkt aan de creatie van de herstelcodes om de programma's te deactiveren en te verwijderen die zoveel vervormingsverschijnselen tot gevolg hadden.
Het Goddelijke Hof had alle galactische kernen van alle grote universa voorzien van de codes van de restauratiesleutel, voor verdere distributie en veilige bewaring. Maar om de een of andere reden had deze planeet de codes niet ontvangen, of ze waren op de een of andere manier verborgen... omdat iets er duidelijk voor zorgde dat de vervormingsprogramma's voortdurend gevoed en in leven gehouden werden. Ze rekende erop dat Hij degene zou zijn die eindelijk de waarheid zou onthullen, en de sleutelcodes zou implanteren die hen zouden kunnen bevrijden..."
Deel 13 "Hij en de mediumvrouw zaten samen in absolute stilte, beiden verbijsterd door wat er zojuist gebeurd was. De vloer was bedekt met de pagina's met zijn gecodeerde geschriften. Ze hadden ze eerder gegroepeerd op basis van de verschillende stijlen die ze konden onderscheiden. Ze hadden besloten al hun aandacht te richten op een van de groepen geschriften, die te gebruiken als een portaal om rechtstreeks in te tappen in het bewustzijnsveld waar het deel van uitmaakte, zodat ze de informatie konden decoderen en de boodschap vertalen.
Hij was degene die de boodschap had ontvangen, de gecodeerde energiecluster was het werkelijkheidsveld binnengekomen via zijn lichaam als het instrument, dus hij moest degene zijn die het moest vertalen. Hij had geen idee hoe hij zoiets moest doen, zijn hele wereld was al op zijn kop gezet door dit alles. De mediumvrouw had hem geholpen door hem de afgelopen drie maanden intensief te trainen, zodat hij zich de kunst van het versmelten met alle vormen van bewustzijn eigen kon maken, en directe en specifieke informatie kon ontvangen. Hij had het voordeel dat hij zeer visueel ingesteld was, dus hij had het snel door en ontving zijn informatie via visioenen. Hij ontdekte echter dat wanneer de medium-vrouw zich afstemde op het veld van informatie, en het door haar heen bracht terwijl zij het uitsprak met behulp van haar zielentaal, zoals zij het noemde, zijn visioenen buitengewoon helder waren, en hij de vertaling tegelijkertijd in zijn geest hoorde, zo luid alsof iemand anders in zijn hoofd sprak.
Ze waren net klaar met hun teamwerk en Hij had het opgeschreven... Hij staarde naar het bericht, nog steeds gevangen in de schijnbaar eindeloze stilte, en las het opnieuw...
Er stond: "Uw planeet staat nog steeds onder controle van actieve angstprogramma's. Er is een kernprogramma dat je eerst moet deactiveren. Het schuldprogramma. Het heeft geen kracht op zichzelf. Het werd ontworpen als een implantaat in de Collective Mind Matrix van jullie soort, een gedachte-implantaat dat het geloofssysteem-raster zou beïnvloeden waar elk individu op is aangesloten. Geloof en Bewustzijn is de krachtigste kracht die jullie hebben. Het kan creëren. Het kan vernietigen. In een oogwenk. De architecten en ingenieurs van het schuldprogramma wisten dat door deze geloofscodering te implanteren, het bewustzijn van jullie soort het wapen tegen zichzelf zou worden. Hun plan werkte. Schuldgevoel creëerde een diep gevoel van wangedrag, en een plotselinge schok voor het systeem, zodat elk wezen voor zichzelf zou kiezen om zich los te koppelen van de Goddelijke Schepper Levenskracht... omdat het geloof van verkeerd handelen leidde tot schaamte, zich willen verbergen en toen leugens creëren, zich onwaardig voelen, proberen te bewijzen dat je het waard bent of dingen rechtzetten... Angst sloeg toe in de harten van jullie soort bij de gedachte aan de gevolgen van verkeerd handelen, uiteindelijk de angst om uit de Schepping te worden verstoten en voor eeuwig op te houden te bestaan. Het was toen dat de lus van angsten macht kreeg, de angst voor verkeerd handelen... maar de kern ervan, die de ontkoppeling in de eerste plaats veroorzaakte, was schuldgevoel. De vrijheid van jullie soort hangt af van de deactivering van dit programma, maar ook van de stopzetting van het voeden en bekrachtigen ervan met gedachten-energie. Wij voorzien jullie van de Vrijheidssleutelcodes. Activeer de sleutels, leer hen dan hoe ze er zelf toegang toe kunnen krijgen..." Hij vond eindelijk zijn stem en zei: "Activeer de sleutels...? ...er toegang toe krijgen?" Het was allemaal te veel om nu te verteren. Maar het deel dat het meest logisch was, was dat inderdaad het loskoppelen van de Goddelijke Schepper Levenskracht... van Liefde... de kern van vervorming was. Toen ze naar de andere groepen van geschriften keken, realiseerden ze zich dat er nog meer zou komen..."
Deel 14. "Twee dagen waren voorbijgegaan sinds Hij het eerste deel van de boodschap had vertaald, en hij was nog steeds bezig het te verwerken. Het was alsof nieuwe lagen zich steeds dieper integreerden, terwijl er tegelijkertijd allerlei verbanden werden gelegd. Het nam zijn denkruimte in beslag... en toch kon Hij oprecht zeggen, dat Hij zich nog nooit zo levend had gevoeld.
Hij vroeg zich af hoe ver het schuldprogramma precies terugging, en of de wereld ooit echt de kans had gehad om in absolute harmonie te zijn... en zo ja, hoe lang het had geduurd voordat het proces van ontkoppeling in gang was gezet. Hij dacht aan het verhaal van de eerste man en vrouw op aarde die blijkbaar in een paradijs leefden. De symboliek in het verhaal over verleiding, verleiding, dan de schuldgevoelens... kijk wat je gedaan hebt! Dan slaat de angst toe... dan de schaamte. Daar heb je het. Ontkoppeling... Veel religieuze constructies waren duidelijk gebaseerd op het schuldprogramma. Misschien waren ze niet de 'kernoorzaak' van de schuld- en angstindoctrinatie... misschien waren ze het resultaat van het verstoringsprogramma dat in de eerste plaats werd geïmplanteerd...
Hij kon het ook niet helpen zich af te vragen of de aarde in de eerste plaats voor dat doel bedoeld was geweest... om de controle te krijgen over een onwetende, zich nog ontwikkelende soort, voor welk persoonlijk gewin dan ook. Of was de aarde van grote waarde geweest... bevatte zij bijzondere schatten die hij zich niet kon voorstellen of begrijpen? Misschien was het de bedoeling dat de mensheid de hoeders en beschermers van de schatten van de aarde waren, en deden zij hun werk heel goed. Hij stelde zich een massief beschermend schild voor, en dat als geen enkele andere kracht sterker was dan dit schild, er een ander slim plan moest worden bedacht om er doorheen te komen...
Hij slaakte een diepe zucht... en besloot zich niet zo druk te maken over de details van welk verhaal dan ook. Dit soort discussies werden op een slim georkestreerde manier geactiveerd... een afleiding alleen maar om mensen in disconnectie te houden en vast te laten zitten in illusionaire machtsstrijd, en ondertussen werden de vervormingsprogramma's alleen maar sterker.
De mediumvrouw had hem verteld dat het oorspronkelijke menselijke DNA-sjabloon organisch volledige toegang verschafte tot interdimensionale portalen. Het bevatte ook de Creator Force Blueprint, die hen in staat stelde om op commando naar believen te scheppen en te herscheppen. Dit was een zeer begeerde macht in sommige delen van het universum, en daarom werd dit scheppingsvermogen tegen de mensheid gebruikt, zodat zij hun eigen ondergang zouden veroorzaken. Maar nu was het tijd voor herstel... voor een upgrade... voor vrijheid. Hopelijk zouden er meer antwoorden staan in het volgende deel van het bericht dat hij later die avond samen met haar zou vertalen. Hij stelde zich voor hoe het zou zijn als de hele wereld plotseling bevrijd zou zijn... en heel even ving hij daar een glimp van op... en vreemd genoeg zag hij de wereld volledig oplossen in vloeibaar licht..."
Deel 15 "Ze maakte deel uit van de groep van eerstgeborenen van haar soort. Geboren uit een ster als sterrenlicht zaden, 133 van hen. Ze landden niet op een planeet, ze werden gevoed in een wolkachtige zachte, (extreem) warme en elektrische nevel. Ze werden niet verzorgd door een soort moeder... Het leven zelf ontstak het proces van kristallisatie. Er was niets anders nodig... alleen de blauwdruk van het "sterrenlicht kristalwezen", en die eerste puls, eerste ademhaling, geïnitieerd door de Liefde en Genade van de Oneindige.
De sterrenlichtdeeltjes waren gekristalliseerd in vibrerende cellen, die zich vermenigvuldigden en op briljante wijze vorm aannamen. Alleen sterrenlicht, in welke vorm dan ook, zou ooit nodig zijn om het leven van deze wezens in stand te houden. Hun verschijning was wat het was, in de Schepping waren alle vormen van gemanifesteerde Schepper Levenskracht energie gelijk en prachtig uniek. Vaak zouden intelligente soorten uit andere universa en galactische kernen denkbeeldige wezens uit andere werelden afschilderen als wezens met vergelijkbare eigenschappen als hun eigen soort. Elke drastische afwijking van vertrouwde eigenschappen zou vaak als beangstigend worden ervaren. Het was soms moeilijk voor een andere soort, uit het grote universum 7 bijvoorbeeld, om de vorm van de sterrenlichtkristalwezens te begrijpen.
Behalve dat ze geen ogen hadden, geen ademhalings- of bloedsomloopsysteem, geen spijsverteringsstelsel, botten, hersenen of andere organen, hadden ze ook geen geslachtsorganen. Ze hadden wel iets dat een mond voorstelde, maar niet om iets te consumeren. Hun lippen waren een zachte bobbel, gevuld met een gel-achtige kristallijne vloeistof, de gevoeligste plek van het hele lichaam. Wanneer er een magnetische aantrekkingskracht was tussen kristallen sterrenlichtwezens, pulseerden hete elektrische stromen door hen heen, en letterlijk vlogen de vonken overal heen. Zodra de lippen elkaar raakten, activeerden de intense trillingen van gelukzaligheid en extase een speciaal sluimerend zaad in het borstgebied van beide wezens. Het zaad rustte in een zakje net achter de oogvormige spleet die open en dicht kon, en absorbeerde de grootste hoeveelheid sterrenlicht voor het lichaam.
De twee kristallen sterrenlicht blauwdruk zaden zouden uit hun borstkassen komen, en dan samensmelten. Dit werd gezien als een nieuw Wezen, dat werd verwekt. Het werd dan vrijgelaten om zijn eigen weg te vinden naar de oorspronkelijke verzorgingsnevel nabij het centrum van het 4e grote universum voor verdere ontwikkeling. Eenmaal volledig ontwikkeld zouden zij altijd hun weg naar hun familie vinden. Het was in hun blauwdruk gecodeerd om dat te doen. De kristallen sterrenlichtwezens waren constante reizigers geworden, en tijd-ruimte roosters waren vaak verschillend, maar ze vonden elkaar altijd. Als ze een hart hadden, zou je kunnen zeggen dat dit aangeboren vertrouwen erin gegrift stond.
Ontelbare eonen waren voorbij gegaan, en toch bleef hun vorm in stand. Zij kenden kenden de dood niet, maar toch konden zij op elk moment naar de Thuisster terugkeren en weer in haar licht opgaan. Om het bestaan interessant te houden, gingen zij op droomreizen, bezochten andere universa en planeten, en namen verschillende gedaanten aan. Op die manier konden zij hun wijsheid en lichtfrequenties delen, en ook leren en zich in bewustzijn verruimen.
Ze had nog nooit een droomreis overgedaan. Nooit ging ze twee keer. Maar deze planeet uit het 7e universum was anders. De boodschappen en vrijheidscodes die Ze stuurde waren aangekomen, en ze werden redelijk goed gedecodeerd. Toch wist Ze dat ze meer hulp nodig hadden, een upgrade, zodat ze volledig toegang konden krijgen tot de sleutelcodes. Ze moest nog één keer teruggaan..."
Deel 16 Nova zat met superfocus te luisteren naar elk woord dat Hij zei, gebiologeerd door de manier waarop zijn lezing van de Vrijheidssleutelcodes resoneerde in haar hart, waardoor golven van warmte ontstonden die zich door haar hele lichaam bewogen. Nova legde haar hand op haar onderbuik, en een plotselinge droefheid welde in haar op door de leegte die ze daar nog steeds voelde. Ze was vier maanden zwanger geweest toen ze een miskraam kreeg, en dat was nu al een half jaar geleden.
Het was voor het beste geweest, hield Nova zichzelf voor. Ze was 33 jaar oud en een veel te avontuurlijk type om zich in de rol van het moederschap te nestelen. De would-have-been-vader was totaal onverwacht in haar leven gekomen. Hij was 17 jaar ouder dan zij, maar het leeftijdsverschil was voor geen van beiden ook maar één keer vreemd. De aantrekkingskracht was magnetisch geweest, en elektrische golven pulseerden door haar lichaam, zoals ze nog nooit eerder had gevoeld. Nova herinnerde zich die keer dat ze het gevoel had in licht op te lossen, een pure staat van gelukzaligheid en eenheid... en ze dacht bij zichzelf dat het waarschijnlijk toen gebeurd was.
Kort na die ervaring had ze gedroomd dat ze een gouden lichtgevend zaadje in haar baarmoeder droeg, en acht weken later ontdekte ze dat er echt een hartje klopte in haar baarmoeder. De aanstaande vader was een nog avontuurlijker type dan zij. Tegen de tijd dat Nova het over de baby te weten kwam, was hij al naar een ander land verhuisd en vermaakte hij zich met andere vrouwen. Nova had besloten het hem niet te vertellen. Ze wist ook niet wat ze zou doen. Plannen maken was niet haar stijl, ze bedacht de dingen gaandeweg.
Eén ding was zeker, het kind was een geschenk geweest. Sinds ze de vader had ontmoet, stond Nova's hele leven op zijn kop, en sinds de conceptie had ze vreemde ervaringen, visioenen en innerlijke kennis waarvan ze niet wist waar die vandaan kwam. Wat het kind haar ook had gebracht, het leefde nu nog steeds in haar.
Nova voelde zich onmiddellijk aangetrokken tot deze lezing... ze wist nog niet waarom, maar ze wist zeker dat ze hem moest ontmoeten. Hij en het medium met wie hij werkte, hadden net hun directe ervaringen gedeeld met de lichtcodeboodschappen die ze enkele jaren geleden hadden vertaald. Alles wat ze deelden voelde vertrouwd voor haar, vooral wat ze zojuist hoorde over het vervormingsprogramma van Schaarste. De angst dat er niet genoeg is... dat creëerde de hebzucht van meer willen. De grootste ontkoppelende overtuiging was, "er is niet genoeg liefde voor iedereen".
Nova was het ermee eens dat het programma van Schaarste enorme energie-voedende verstrikkingen veroorzaakte, machtsstrijd, jaloezie, competitie, bedrog, manipulatie, en versterkte karmische bagage. Zij had zelf in haar leven ook met veel destructieve patronen geworsteld, maar sinds deze zwangerschap, en ondanks de miskraam, voelde zij in zich een onverbrekelijke, niet te stoppen Kracht van Liefde. Ze had geen idee wat het volgende was, maar ze wist dat ze op de juiste plek was en de juiste persoon had gevonden..."
Deel 17 "Ze was terug van haar droomreis. Deze keer net lang genoeg om een sterrenlichtzaadje te planten dat de kracht had om de Hoofdsleutel te reactiveren, die toegang gaf tot de essentie van de Vrijheidssleutel Codes. De Hoofdsleutel was ingebed in de blauwdruk van alle levensvormen geboren uit de Oneindige Schepper Levenskracht. De sterkste en meest geconcentreerde kracht van de Hoofdsleutel werd gevonden in de Kernzone van de soorten die Zij tijdens haar droomreis opnieuw had bezocht. Zij noemden hun Kernzone, het Hart. Zodra het Hart volledig geactiveerd was, ontgrendelde de Hoofdsleutelcodering alle energiebanen binnen hun hele Wezen. Zij waren toen in staat om zich uit te breiden naar hun volledige potentieel, hun oneindige stroom van Innerlijke Bronenergie te ontsluiten, en in een natuurlijke staat van vervulling en heelheid te zijn. De Hoofdsleutel bracht kristalheldere helderheid in de essentie van de Vrijheidssleutel Codes. De essentie is, eenvoudigweg de aard en het ontwerp van de mechanismen van de vervormings- en verbrekingsprogramma's te onthullen. Zodra de waarheid duidelijk is, kon de Kracht van de Hoofdsleutel, een onbreekbare en niet te stoppen zuivere frequentie van Liefde, al die onnatuurlijke coderingen met gemak oplossen.
Ze had de boodschap over de coderingen naar hem kunnen sturen via het portaal en het transportraster, maar Ze realiseerde zich dat zonder de Hoofdsleutel volledig geactiveerd, het gewoon weer een pakketje informatie zou zijn voor de soorten om hun eigen verhalen omheen te creëren. Als ze echt voor eens en voor altijd zouden willen losbreken, zouden ze zich elk moeten realiseren dat ze de Hoofdsleutelcode in hun Kernzone hadden. Het was belangrijk dat ieder individu zich zou richten op een eigen pad, om niet vast te komen zitten in systemen die energie uit valse bronnen aanvoeren en hen op enigerlei wijze afhankelijk houden.
Als er ooit een wens was van het Hart van de Schepping voor alle kinderen van het universum, dan zou het zijn dat ze allemaal verliefd zouden worden op hun ongelooflijke authenticiteit, en niets anders zouden verlangen dan dat te ZIJN. Ze had Nova gekozen omdat het licht van haar Hart zuiver was. Een zuiverheid die krachten van licht organisch samenbracht, verenigd in liefde. Nova's pad was voorbestemd om het pad van Hem en de mediumvrouw te kruisen. Zij drieën hadden elkaar gevonden, en in de loop der jaren werden de elementen van de Hoofdsleutel- en Vrijheidssleutelcodes samengevoegd, waardoor een formule van vrijheid op het volgende niveau ontstond, voor allen die het op hun eigen pad aantrokken, en ervoor kozen om bevrijd te worden uit de gevangenis van hun eigen geest. Het zou een aanzienlijke hoeveelheid aardse tijd vergen om de vervulling te bereiken, maar het was aan het gebeuren... en Zij kon nu verder gaan.
Zij absorbeerde opnieuw de stralen van de Violette Zon door haar eigen Kernzone, haar kristallijne lichaam fonkelde, en haar hoofd straalde gouden stralen van licht uit. Zij, de Koningin van de Sterrenlicht Kristallen Wezens, had aangekondigd dat het tijd was om de volgende galactische kern te verkennen en een andere ster te vinden waar ze de komende halve eeuw omheen konden draaien... en ze waren klaar om te gaan..."
Verhaal compleet #TheNonExistentBookOfShe
|
EN:
